Bigarrenean, aidanez

Nouakchotetik abiatu. Eromena. Kontrolak. "Diama?". "Tout droit". Batxeak eta ahuntzak. Beroa. "Hor eskubita!". Pistan barrena. Kan-kan-kan. "Zer den hau?". Dena harea. Kan-kan-kan-kan. Purrustada giroa. "Saiau hai hortio juten!". "Hortik?". Gurpila lokatzetan. Ez atzera, ez aurrera. "Ta oain?". Derrepente dozena bat aingeru mauritaniar. "Ein bultzaaa!". Berriz ere martxan. Kan-kan-kan-kan. Ia ehun kilometro veinteporhoran. Gainera iluntzen. "Gutxi falta dek!". Amortiguadoreak azkenetan. "Hara!". Mauritaniako aduana parean. Funtzionarioak txankletetan. Presarik gabe. "Lumau ein gaitiztek". Zubia pasa behar. Ordainduta hau ere. "Hau Senegal dek!". Polizia-etxera aurrena. Giltzurrun bana gutxiago. Aduanara orain. Atera paperak. Tipoak buruarekin ezetz. "Zer pasatzen den, ba?". Gizonak alde. "Seillu bat falta omen dek...". Negar-gurea. "On ne peux vraiment pas arranger ça?" Ezin gara pasa. Negarra. "Ta oain?".

"Eunon eo...". Kendu makarrak. Atzera goaz. Kan-kan-kan-kan-kan. Bost orduz etorritako bidetik. Beroa. Ahuntzak eta batxeak. Berriz Nouakchotten. Korrika DHL-ren egoitzara. Paperak Hendaiara bidean jarri. Egun bat. Bi. Hiru. Sei. Paperak berriz eskutan. "Muxu bat Marijo!". Berriz mugara bidean. Proba dezagun Rosso-tik. Kontrolak. Batxeak eta ahuntzak. Beroa. "Gutxi falta dek!". Hara, Mauritaniako aduana. Ezin jendea gainetik kendu. Literalki. Itolarria. Polizien siesta ordua. Orain otoitzak. Badatoz. "Lumau ein gaitiztek".  Ferryra igo. Festa galanta. "Berriz Senegalen!". Polizia-etxean lehen geltokia. Orain aduanara. Kaka eginda. "Ze esateiñe?". Gu zain. Ordenagailu bakarra bulegoan. Windows-en solitarioa pantailan. Presa? Zer da hori? Uniformedun bat guregana. "Tout est OK". "Oain bai?". "Oain bai!". Arnasa. Senegalen gaude!